Sevgi ile bürünmüş aşk ile görünmüş bir günün sabahında..Bir dost bana derdini söz gelimi gibi görünen öz gelimi anlatıyor..Kendimi görüyorum desem kendimi unutmuşum.Nerede aradığımı bilmeden neyde göreceğimi anlamadan susuyorum..Günler birer birer dökülüyor avuçlarımdan, dünleri verdiğim sözleri kaybetmişim çoktan.Boşluk içerisinde boşluğa düşüyorum haberim yok! Etrafımda süs görüyorum ama ellerimde ki gücü yitiriyorum.Karamsarlığa düşmüyorum öylesine alışılmış ki dizlerim yara bere içinde.Belki sizler görmüyorsunuz ,aslında çok normal hisseden siz olmadıkça..Koşmak zor olmasa da yürümek neden ? Belki de durmuşum kim bilir ki..Belki de kaybolmuşum neme ne ? Ahlar vahlar içerisinde geçmese de hep bu gecelerde gelir aklım başıma hep bu yalnızlıkta gelir benliğim karşıma..Ve ben böyle gecelerde kendimde o yüzü bulup ona bakamıyorum.Haklıyım kendimce, ne yüzle daha doğrusu ne sözle!!