Hiç bir etkinin etkili olmadığı zamanlarım oluyor.Biraz hayalim kırılıyor sonra o kelime yerini bulup hayal kırıklığı olabiliyor.O bile bir şeylere dönüşebiliyor..İnsanların beni şaşırtmasından bıkmalımıyım bilmiyorum.Bilebileceğim doğruları yanlışlık olarak algılamaktan usanmış görünüyorum.Artık nasıl hissettiğimi anlayamıyorum.Arada aynanın karşısına geçiyorum,kendime bakarak nasıl olduğum konusunda bir şeyler uydurabiliyorum.Çok cömert olabiliyorum kendimi harcama konusunda,hiç çekinmiyorum mesela harcanırken.Masa başı oluyorum,hesap gene bana kalıyor..Sorun değil ben öderim,diyebiliyorum ve ödenebiliyorum çoğu zaman.Yazık..İnsan müsveddelerinin kağıt bile olmaya değmeyeceği bir dünyada yaşıyorum.Öyle adi kelimeler sarf ediyorum ki onlar için.Düşünsenize,yırtılıp çöpe bile atılmaya harcanıcak vakit bulamıyorum.Dersimi aldım ben.Harcanmaktan,harcanılmaktan bozuk paraya dönüşmekten..Unutmamayı öğrenmeye başladım bunları yaşarken.Sonra harcanmamayı ve en son harcamayı öğrendim.Sanırım en acımasızı sonuncusu olmuştu..Nede olsa,biraz olsun insanları kişilikleriyle tanıştırıcaktım.Evet zor bir durumdu,sonuçta insan berbat biriyle arkadaş olmak istemezdi..Kendi kişiliklerini kendi yüzlerine vurmak kendi silahlarıyla vurmak oluyordu.Sonuçta hiç kimse kendi silahını başkasının alacağını düşünmez.Ve en nihayetinde kendini vuracağını düşünmez.